Team Polska

RECENCJA
Gdy po niespełna sześciu godzinach zabawy ze strzelaniną moim oczom ukazują się napisy końcowe, jestem rozczarowany. Jeśli jednak rzecz tyczy się serii Call of Duty, nie mam nic przeciwko. Dlaczego? Od początku istnienia tego cyklu jestem zachwycony faktem, z jaką łatwością firma Infinity Ward tworzy porywające interaktywne filmy, które słowo „nieliniowość” mają tam, gdzie plecy tracą swą szlachetną nazwę. W przypadku czwartego odcinka popularnego serialu, o którym chcę Wam teraz więcej opowiedzieć, Amerykanie utrzymali niezwykle wysoką formę. Królowa skryptów powróciła i krótko mówiąc „pozamiatała”, o ile jesteśmy w stanie zaakceptować fakt, że tym razem gra z II wojną światową nie ma nic wspólnego.
Autorzy postanowili odświeżyć cykl i zaoferowali fanom konflikt osadzony w czasach nam współczesnych. Choć nie jestem zwolennikiem tego typu produkcji i z reguły omijam je szerokim łukiem, myślę że ta zmiana wyszła serii Call of Duty na dobre. Ostatnimi czasy na rynku pojawia się mnóstwo tytułów odwołujących się do II wojny światowej, nie tylko w gatunku pierwszoosobowych strzelanin, dzięki czemu ta tematyka robi się coraz bardziej wyświechtana. Zamiast kolejnego odcinka o zmaganiach z hitlerowcami, mamy zatem opowieść o wyczynach amerykańskich i brytyjskich chłopców na terenie Bliskiego Wschodu oraz byłych republik Związku Radzieckiego. Pomysł może i mało oryginalny, ale w chwili obecnej na pewno bardziej zachęcający od niekończących się podbojów w Normandii.

Pociski przebijające się przez niektóre materiały ułatwiają eksterminację wrogów.
Zmieniły się realia, ale reszta pozostała po staremu. Zmagania rozpoczynamy od treningu, podczas którego nauczymy się obsługiwać karabin maszynowy oraz dowiemy się, że pociski mogą przenikać przez niektóre, mniej wytrzymałe materiały, np. drewno czy blachę (ta informacja przyda się w trakcie wymiany ognia z ukrywającymi się za przeszkodami przeciwnikami). Później przychodzi czas na krótką, ale treściwą rozgrzewkę. Kapitan Price - doskonale znany z poprzednich odsłon cyklu – wyśle nas na tor przeszkód. Zadanie sprowadza się do oczyszczenia kolejnych lokacji z wrogów, symbolizowanych przez nieszkodliwe tarcze. W zależności od tego jak szybko uporamy się z misją szkoleniową, gra określi poziom trudności. Możemy się zastosować do tej rady lub nie, ale lepiej skorzystać z pomocnej dłoni, gdyż wbrew pozorom, właściwe zmagania do najłatwiejszych nie należą.
Już podczas wykonywania pierwszego, prawdziwego zadania – na pokładzie estońskiego frachtowca podczas sztormu – przekonamy się, że mimo zmiany klimatu nadal mamy do czynienia ze starą, dobrą serią Call of Duty. Kolejne misje wykonujemy w kilkuosobowych grupach, a zabici sojusznicy są w większości wypadków zastępowani przez nadciągające posiłki. Nasi towarzysze broni aktywnie uczestniczą w zmaganiach, eliminując wrogów, rzucając granaty błyskowe i dymne, czy wreszcie... otwierając przejścia do kolejnych lokacji. W tej ostatniej kwestii również nie ma rewolucji – będziesz mógł ruszyć się dalej w chwili, gdy gra Ci na to pozwoli. Co prawda nie przeszkadza to w trakcie pierwszego podejścia do programu, ale sytuacja zmienia się diametralnie gdy spróbujemy ukończyć kampanię po raz drugi czy trzeci. Wówczas okazuje się, że w Call of Duty 4: Modern Warfare można grać praktycznie z zamkniętymi oczyma – wystarczy przypomnieć sobie położenie wrogów w poszczególnych pomieszczeniach i nic nie będzie w stanie nas zaskoczyć.
Wymagania
Pentium 4 2.4 GHz, 768 MB RAM, karta grafiki 128 MB (GeForce 6600 lub lepsza), 8 GB HDD, Windows XP/Vista